Luister maar, in het Stamcafé

We doen in onze wekelijkse muziekrubriek eigenlijk nooit aan die hyperpopulaire mainstreampo(e)p, al zullen we voor Ed Sheeran toch echt een uitzondering moeten maken. De man (34) is een van de allergrootste sterren van het moment, verkoopt gigantische zalen uit, verdient bakken met geld, wordt op alle radiozenders gedraaid én iedereen vindt 'm zo lekker gewoon gebleven. Z'n nieuwe plaatje Play heeft reeds honderden miljoenen 'plays' op Spotify, maar: wie zijn die mensen? Ieder nummer, ieder refrein, ieder riffje, ieder zanglijntje: het is allemaal zo bloedverzengend saai, voorspelbaar, inwisselbaar en nikszeggend. Het is kak geperst op een cd en we krijgen er uitschieters in onze urinezuurspiegel van. Als we deze rood-witte Humberto-kloon in een clipje met z'n lachsnuit op zo'n brommer zien zakt de muzikale moed ons weer dubbel en dwars in de schoenen. Toevallig zitten we nu even lekker in een Elvis Costello-fase en we raden iedereen dan ook aan om die nieuwe van Ed Sheeran lekker in de prullenbak te flikkeren en de volgende vier albums van Elvis Costello te draaien: This Year's Model (1978), Armed Forces (1979), Imperial Bedroom (1982) en, welja, Blood & Chocolate (1986). Meer nieuwe muziek na de klik!